Fonksiyonel anatomi, anatomik yapıların işlevlerini inceler. Omurga anatomisi oldukça karmaşık yapısal özellikler gösterir. Bu sebeple, omurgayla ilgili hastalıkları tanımlamak amacıyla omurga ve omurgayla etkileşen yapıların iyi bilinmesi ve kavranması gereklidir. Omurga iki önemli özelliği içerisinde barındırır; sağlamlık ve esneklik. Gövde simetrik şekildeyken omurga, pelvise oturan ve başa doğru yönelen bir yelken direğine benzer. Bu direk, omuz kemerine, pelvise ve başa tutunmuş ligaman ve kaslar tarafından gergin ve sabit tutulur.

Omurga, gövdenin taşıyıcı kolonu olarak kabul edilir. Servikal alanda başı taşıması ve lomber alanda gövdeyi taşıması gerektiğinden bu kısımlarda ağırlık merkezine uzak olmayacak şekilde merkezde yer alır. Torakal alanda ise önemli mediastinal organlar ve kalp aracılığıyla posteriora itilmiştir. Vertebraların büyüklük ve kütleleri alt segmentlere inildikçe artar. Bu durum, vertebraların gittikçe fazlalaşan yüklere karşı adaptasyonunu işaret etmektedir.

Omurga, omuriliği korur ve omuriliğe esnek ve sağlam bir kılıf oluşturur. Vertebral kanal foramen magnumda başlar, ikinci lomber omurun alt kısmında conus medullaris ortaya çıkar ve bundan sonra omurilik, sinirsel işlevi olmayan filum terminale internum ile devam eder. Omurga, vertebral kolonun gerek yapısal gerekse fonksiyonel ünitesi olan davranış segmenti olarak bilinir. Bir davranış segmentini ise nukleus pulposus, anulus fibrosus ve kıkırdak uç plaklardan meydana gelen intervertebral disk, komşu vertebra cisimlerinin yarısı, anterior longitudinal ligaman (ALL), posterior longitudinal ligaman (PLL), ligamentum flavum, faset eklemler, omurga kanalı ve intervertebral foramenler ile aynı düzeyde bulunan, spinoz ve transvers çıkıntılar içinde yer alan bütün narin dokular oluşturur.

Fonksiyonel spinal ünite, birbirine komşu iki vertebra ile bunların arasında bulunan, önde fibrokartilajinöz disk ve geride faset eklemlerden oluşan üçlü eklem kompleksinin tamamıdır. Ön (Statik) segmentin görevi, ağırlık taşımak ve esneklik sağlamaktır. Arka (Dinamik) segmentin görevi ise nöral yapıları korumak, hareketleri organize etmek ve rehberlik yapmaktır.

Tüm vertebral kolon yüksekliğinin %33'ü diskler aracılığıyla sağlanır. Diskler üç ana bölgeden oluşur: nukleus pulposus, anulus fibrosus ve son plak. Asıl olarak kollajenden meydana gelen anulus fibrosus %65-70 oranında sudan oluşur. Kuru ağırlığının %50-55'ini kolajen lifler, kalanını keratan sülfat, kondroitin sülfat gibi proteoglikanlar ve glikoproteinler oluşturur. Diskin 2/3 dış kısmı üst ve alt vertebra cismine "Sharpey lifleri" ile tutunurken, 1/3 iç kısmı son plak ile gevşek şekilde bağlanır. Diskin 1/3 arka bölümünde bulunan nukleus pulposus viskoz bir sıvı/akışkan kıvamında olup ince kolajen liflerden oluşmuştur. Son plaklar, hyalin kıkırdaktan meydana gelmiş olup, vertebra cisminin spongiosa aracılığıyla desteklenen, düz subkondral kemik tabakası üzerinde bulunurlar.

Vertebral kolon, segmentler şeklinde 33 farklı birimden oluşur. 7 servikal omur, 12 torakal omur, 5 lomber omurdan meydana gelen davranış edebilen bir kolondur. 5 sakral omur birleşerek sakrumu ve pelvisin arka duvarını oluşturur. Sakrumun distalinde 4 ya da 5 düzensiz kemikten meydana gelen, kuyruk kalıntısı, koksiks yer alır. Normal bir yetişkinde fiziksel eğrilikler; servikal alanda 30-50 derece lordoz, torakal alanda 20-50 derece kifoz, lomber alanda 40-80 derece lordoz ve sakral alanda 40-60 derece kifoz şeklindedir. Vertebral kolonun stabilitesi, bireyleri dik şekilde tutan ve gövdeyi pelvis üstünde dengeleyen intrensek ve ekstrensek yapılar aracılığıyla sağlanır.

Omur iki ana bileşenden oluşur: ön kısımda omur gövdesi ve arka kısımda omur arkıdır. Omur gövdesi, eni uzunluğundan fazla olan arka kenarı keskin hatlı bir silindirdir.