Fonksiyonel anatomi, anatomik yapıların işlevlerini inceler. Omurga anatomisi epeyce karma karışık yapısal özellikler gösterir. Bu sebeple omurgayla alakalı hastalıkları tanımlamak amaçlı omurga ve omurgayla etkileşen yapıların sıkı bilinmeli ve kavranması gereklidir. Omurga iki mühim özelliği içerisinde kaynaştırır; sağlamlık ve esneklik. Gövde simetrik şekildeyken omurga pelvise oturan ve başa gerçek yönelen bir yelken direğine benzer. Bu direk; omuz kemerine, pelvise, başa tutunmuş ligaman ve kaslar tarafından gergin ve sabit tutulur.

Omurga gövdenin taşıyıcı kolonu sayılır, servikal alanda başı taşıması ve lomber alanda gövdeyi taşıması gerektiğinden bu kısımlarda ağırlık merkezine uzak olmayacak şekilde merkezde yerleşir. Torakal alanda ise mühim mediastinal organlar ve kalp aracılığıyla posteriora itilmiştir. Vertebraların büyüklük ve kütleleri alt segmentlere inildikçe artmaktadır. Bu vaziyet vertebraların gittikçe fazlalaşan yüklere karşın adaptasyonunu işaret etmektedir.

Omurga omuriliği korur, omuriliğe esnek ve sağlam bir kılıf oluşur. Vertebral kanal foramen magnumda başlar, ikinci lomber omurun alt kısmında conus medularis ortaya gelir ve bundan ardından omurilik sinirsel işlevi olmamış filum terminale internum ile sürdürür. Omurga vertebral kolonun gerek yapı gerekse fonksiyon ünitesi davranış segmenti ismini alır. Bir davranış segmentini ise nukleus pulpozus, anulus fibrozus ve kıkırdak uç plaklardan meydana gelen intervertebral disk, komşu vertebra cisimlerinin yarısı, anterior longitudinal ligaman (ALL), posterior longitudinal ligaman (PLL), ligamentum flavum, faset eklemler ile omurga kanalı ve intervertebral foramenler ile benzer düzeyde bulunan, spinoz ve transvers cıkıntılar içinde yeralan butun narin dokular oluşturmaktadır.

Birbirine komşu iki vertebra ile bunların içinde bulunan, onde fibrokartilajinoz disk ve geride faset eklemlerin meydana getirdiği üçlü eklem kompleksinin tümüne verilen addır. Ön (Statik) segmentin vazifesi, ağırlık taşımak ve esneklik sağlamaktır. Arka (Canlı) segmentin vazifesi ise nöral yapıları muhafaza etmek, hareketleri örgütlü etmek ve rehberlik yapmaktır.

Tüm vertebral kolon yuksekliğinin %33'u diskler aracılığıyla ortaya getirilmiştir. Üç bölgeden oluşurlar. Nukleus pulpozus, anulus fibrozus ve son plak. Asıl şekilde kollajenden meydana gelen annulus fibrozus %65-70 oranında sudan ortaya gelir. Kuru ağırlığının %50- 55'ini kolajen lifler, kalanını keratan sülfat, kondroitin sulfat benzeri proteoglikanlar ve glikoproteinler oluşturur. 2/3 harici bölümü üst ve alt vertebra cismine "Sharpey lifleri" ile tutunurken, 1/3 iç bölümü son plak ile gevşek şekilde bağlanır. Diskin 1/3 arka bölümünde bulunan nukleus pulpozus viskoz bir sıvı/akışkan kıvamında olup ince kolajen liflerden ortaya gelmiştir. Son plaklar, hyalin kıkırdaktan meydana gelmiş olup, vertebra cisminin spongiası aracılığıyla desteklenen, düz subkondral kemik tabakası üzerinde bulunurlar. Segmentler şeklinde 33 farklı birimden ortaya gelir. 7 servikal omur, 12 torakal omur, 5 lomber omurdan meydana gelen davranış edebilen bir kolondur. 5 sakral omur bütünleşerek sakrumu ve pelvisin art duvarını oluşturur. Sakrumun distalinde 4 ya da 5 düzensiz kemikten meydana gelen, kuyruk kalıntısı, koksiks yer alır. Normal bir yetişkinde fiziksel eğrilikler; servikal alanda 30 -50 lordoz, torakal alanda 20 -50 kifoz, lomber alanda 40 -80 lordoz ve sakral alanda 40 -60 kifoz şeklindedir. Vertebral kolonun stabilitesi, vatandaşları erekte şekilde tutan ve gövdeyi pelvis üstünde dengeleyen intrensek ve ekstrensek yapılar aracılığıyla sağlanır. Omur iki ana bileşenden oluşur; şunlar önde omur gövdesi ve geride omur arkıdır. Omur gövdesi eni uzunluğundan fazla miktarda durumda olan arka kenarı keskin hatlı bir silindirdir.