Temporomandibular eklem (TME), alt çeneyi (mandibula) kafatasına (kranium) bağlayan, çiğneme ve konuşma gibi fonksiyonlarda önemli rol oynayan karmaşık bir eklem yapısıdır. Bu eklem, diğer vücut eklemlerinden farklı özelliklere sahiptir ve bu farklar, TME'nin işlevselliği ve klinik önemi açısından büyük bir rol oynar.

TME'nin artiküler yüzeyleri, hiyalin kıkırdak yerine damarsız fibröz bağ dokusu ile örtülüdür. Fibröz bağ dokusu, hiyalin kıkırdağa göre daha dayanıklıdır ve yaşlanma veya travma gibi etmenlere karşı daha dirençlidir. Ayrıca, fibröz doku daha yüksek bir tamir kapasitesine sahiptir. Bu özellikler, TME'nin uzun ömürlü ve sağlam bir eklem olmasına katkıda bulunur.

TME, hem dönme hem de kayma hareketi yapabilen bir eklemdir (arthrodial eklem). Bu özellik, eklemin çiğneme ve konuşma gibi kompleks hareketleri gerçekleştirebilmesini sağlar. Alt çenenin (mandibula) her türlü hareketi, sağ ve sol TME'nin birlikte çalışması ile gerçekleşir. Bu nedenle, her iki TME fonksiyon bakımından tek bir eklem gibi çalışır.

Kraniyomandibular artikülasyon, bilateral bir yapıdır. Her iki eklem ayrı birer fonksiyonel birim gibi hareket etse de, bu iki eklem mandibula ile birbirine bağlı olduğu için birindeki hareket veya fonksiyonel değişiklikler diğerini de etkiler. Dolayısıyla, TME'nin normal fonksiyonu için bilateral senkronizasyon şarttır.

TME'yi diğer eklemlerden ayıran bir diğer özellik ise dişlerle olan ilişkisidir. TME fonksiyonel olarak aktif değilken, yani istirahat pozisyonunda, kondiller glenoid fossa içinde gerilimsiz şekilde merkezi bir şekilde konumlanmıştır. Bu esnada alt ve üst dişler "freeway space" adı verilen interokluzal açıklıkla birbirinden ayrılmışlardır. Dişlerin okluzyona gelmesi ile kondil son konumunu alır.

TME'nin yumuşak doku komponentleri eklem kapsülü ve ligamentlerdir. Bu yapılar, eklemin stabilitesini ve hareket kabiliyetini sağlar.